Prolog, bo przecież wszystko musi mieć jakiś początek...

Mijały kolejne sekundy, minuty, kwadranse, godziny... Miałam wrażenie jakby cały świat stał w miejscu, a czas nieuchronnie płynął bez względu na cokolwiek.
I ciągle nic nie było wiadomo.
I dlaczego właśnie w takich chwilach przypominają mi się najpiękniejsze chwile mojego całego cholernego życia, które spędziłam z moim tatą?!
Pieprzony paradoks.
Czułam się jak w jakimś amoku. Lekarze wybiegali z sali, krzyczeli coś do siebie nawzajem, mama siedziała na krzesełku obok płacząc rzewnie ignorując słowa pocieszenia z ust cioci, które i tak na nic się w tej chwili nie zdadzą.
No bo niby po co mówić :,,nie martw się, wszystko będzie dobrze..."?
Nic nie będzie dobrze! Operują go już od kilkunastu godzin, jakby miało być dobrze, to byłoby.
Cholera, jak ja mogę tak w ogóle myśleć, mówić? Przecież to mój tata!
Energicznym ruchem odbiłam się od chłodnych, sterylnie czystych białych kafli. Lekko zakręciło mi się w głowie, momentalnie oparłam się o ścianę. Miałam wrażenie jakby w mojej głowie był dynamit rozwalający ją od środka i uporczywie odcinający mi dopływ do mózgu i możliwości logicznego myślenia.
Byłam jak małe, zagubione dziecko, które wie, że musi coś zrobić, ale nie wie co i świadomość tego wprowadza je w istny szał. Tyle, że ja już nie byłam dzieckiem. Miałam 23 lata i spory bagaż doświadczeń, więc powinnam doskonale wiedzieć jak się zachować. Zwłaszcza, że studiuję psychologię.
Możecie myśleć co chcecie, ale czytanie o czymś w podręczniku, a doświadczenie tego na własnej skórze to zgoła dwie zupełnie odmienne rzeczy.
Chodziłam nerwowo z kąta w kąt od czasu do czasu zatrzymując się i waląc w ścianę chcąc dać upust swoim emocjom, które ani na minutę nie opadały, a wręcz przeciwnie- z każdą kolejną minutą czekania czułam się coraz gorzej. To wszystko zaczęło mnie przytłaczać.
Jeszcze wczoraj wszystko było ładnie, pięknie, kolorowo i uroczo. Czułam się jak księżniczka w swoim majestatycznym zamku szykując się do wyprawy z rodzeństwem, ciocią, wujkiem i kuzynami. Miało być tak pięknie. Mieliśmy zdobywać górskie szczyty i po prostu świetnie się bawić.
 Paradoksalnie wyszło zupełnie odwrotnie.
 Cholera! Gdybym wtedy z nim pojechała to nie doszłoby to tego pieprzonego wypadku! Czemu?
 Czemu nie mogłabym nie zauważyć, że nie ma tych cholernych kiełbasek?! Moglibyśmy jechać bez nich, albo pożyczyć od kogoś, cokolwiek! Nagle zrobiło mi się gorąco. Opadłam na krzesełko i schowałam twarz w zimnych dłoniach choć na chwilę odczuwając tak bardzo upragnioną ulgę. Nie miałam pojęcia ile tak chodziłam w kółko mrucząc coś bezsensownego pod nosem, kompletnie straciłam poczucie czasu, które i tak było zbędne.
Zapadłam w chwilowy letarg, z którego wybić mnie był w stanie tylko szorstki i niski głos lekarza, który właśnie wyszedł z sali. Jego słowo długo obijały się echem w mojej głowie, a ja za nic w świecie nie mogłam dopuścić do siebie ich znaczenia.
Wstałam powoli po czym łapiąc się za głowę upadłam na posadzkę. Traciłam kontakt z rzeczywistością, twarze zaczęły się zamazywać, głosy przyciszać. Leżałam tam nad tuzinem ludzi powtarzających moje imię jak w amoku i starających się mnie ocucić.
Ale w mojej głowie brzęczały tylko te dwa słowa, przez które wszystko się rozpadło: ,,nie żyje". . .   

***
Witajcie! Prolog wyszedł dość krótki, ale treściwy. Na razie nie zdradzę o kogo chodzi i kim jest bohaterka- to taka słodka tajemnica :) Mogę tylko obiecać, że w następnym rozdziale (dłuższym od prologu) sytuacja zacznie się powoli klarować. No i cóż więcej? Następny rozdział w niedzielę ;) 

czytasz=komentujesz=motywujesz 

Całusy 
Cheryl :*